وجود اختلاف در جامعه از بدترین نوع عذاب الهی است

حضرت آیت‌الله عبدالله جوادی آملی  در درس تفسیر خود که در مسجد اعظم قم برگزار شد، گفت: خداوند در سوره مبارکه روم جریان توحید را بیان فرمود، این جریان توحید به منزله ترجیع‌بندی است که خداوند در سوره‌های مکی بیان می‌کند، فرمود از الهه‌های شما هیچ کدام از چهار کار خلق کردن، روزی دادن، میراندن و زنده کردن برنمی‌آید و خدا این ویژگی‌ها را دارد که از میان این ویژگی‌ها رزق دادن، میراندن و احیا به ربوبیت خداوند باز می‌گردد، خدای سبحان کل جهان را صور مرآتیه قرار داد، در برابر خداوند حقیقت جدایی نیست و همه جهان آیه و نشانی از خداوند می‌دهند، خداوند موضوعی نیست که در کنار او محمولی قرار بگیرد، خداوند با این گونه سخن گفتن حجت را بر مردم تمام می‌کند و بعد می‌فرماید که او منزه و برتر از آن است که به او شرک ورزند، افعال خداوند نسبت به ذات اقدس اله همه «هَیِّنٌ» یعنی آسان است، در قرآن کریم جمع کردن سایه و حشر اکبر هر دو برای خداوند آسان ذکر شده است، نه این‌که یکی آسان و دیگری آسان‌تر باشد.

وی با قرائت آیه «مَن کَفَرَ فَعَلَیْهِ کُفْرُهُ وَمَنْ عَمِلَ صَالِحًا فَلِأَنفُسِهِمْ یَمْهَدُونَ»، ادامه داد: بعد از گروه گروه شدن، این‌جا هم تمام عنایت به افراد صالح با تقوا است و خداوند به مجرمان می‌گوید که بروید کنار، «وَامْتَازُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ» صحنه آخرت برای این است که کافران را دور بیندازد ، اگر کسی گردگیری کند غبارها را دور می‌اندازد، این غبارروبی می‌کند نه فرش‌اندازی، تمام این‌ها را با لام که هدف است ادامه می‌دهد: «لِیَجْزِیَ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ مِن فَضْلِهِ إِنَّهُ لَا یُحِبُّ الْکَافِرِینَ» خداوند به مؤمنانی که حسن فاعلی و حسن فعلی دارند از فضل خودش می‌بخشد، مبادا کسی بگوید ما زحمت کشیدیم و خودمان به دست آوردیم، « لا الَّذِی أَحْسَنَ اسْتَغْنَی عَنْ عَوْنِکَ وَ رَحْمَتِکَ وَ لا الَّذِی أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَیْکَ وَ لَمْ یُرْضِکَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِکَ» آنان که به جای خوبی رسیدند از خانه پدرشان نیاوردند، اگر استعداد و لیاقت داشتند تو به آنان دادی، ائمه(ع) در دعای سحر با خدای خود ناز می‌کنند، خدایا اگر مردان صالحی بودند و به بهشت رسیدند کی به آن‌ها داد، راه نیاز راه اساسی است، اما راه ناز برای بشر بالجمله باز است، « إِنْ أَخَذْتَنِی بِجُرْمِی أَخَذْتُکَ بِعَفْوِکَ وَ إِنْ أَخَذْتَنِی بِذُنُوبِی أَخَذْتُکَ بِمَغْفِرَتِکَ» مبادا کسی خیال کند چون مؤمن بود و عمل صالح داشت طلبکارانه به بهشت می‌رود، خدا با یک دست نیازمند خلق می‌کند و با دست دیگر به نیازمند پاسخ می‌دهد، با یک دست استعداد خلق می‌کند و با دست دیگر مستعد له را به مقصد می‌رساند.