۳٫ اگر خواص‏ راحت‏ طلب شدند؛ آن وقت خطر تهدید مى‏کند

اگر خواص‏ یک کشور یعنى نیروهایى که با زبانشان، با قلمشان، با رفتارشان، با امضایشان، بر روى مسیر یک ملت اثر مى‏گذارند میل به سازش و راحت‏طلبى و زندگى مرفه و خوش‏گذرانى پیدا کنند و از حضور در میدانهاى خطر خسته شوند، آن وقت خطر تهدید مى‏کند. لذاست که شما مى‏بینید امیر المؤمنین(علیه‏السّلام) در دوران خلافت کوتاه خود، بیشترین خطابش، بیشترى ملامتش، بیشترین توصیه‏اش و بیشترین تذکّرش، به کسانى است که به آن‏ها مسئولیت داده بود تا بخشهاى مختلفى را در آن کشور بزرگى که در اختیار آن حضرت بود، اداره کنند.^[۱]