[box type=”shadow” align=”alignright” ]پیشگفتار:[/box]انقلاب اسلامی ایران، سرآغاز تحولی شگرف و دامنه‌دار در شیوه کشورداری و حکومت پس از صدر اسلام محسوب می‌شود. متأسفانه پس از حکومت اسلامی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) و امیرمؤمنان(علیه السلام)، جامعه اسلامی هیچگاه رنگ حاکمیت اسلام بر تمام جوانب زندگی خویش را مشاهده نکرد. اما با ظهور نهضت‌های اسلامی در دو سده اخیر، بارقه‌های امید در دل آزادگان ممالک اسلامی درخشید و با شکوفایی نهال انقلاب اسلامی در ایران پهناور، امیدها زنده‌تر و بالنده‌تر شد.

گذشت بیش از سه دهه از این انقلاب مبارک که برآمده از حقایق ناب اسلامی است و پایه گذار آن، مجتهدی زمان شناس و آگاه به نیازهای زمانه و مردمان جوامع و مدیر و مدبری صالح بود، نشان از آن دارد که نونهال سربرآورده در میان ظلمات و تاریکی «ایسم»های گوناگونِ دور از خدا، به درختی تنومند و ریشه دار تبدیل شده است.

اما اکنون که چهارمین دهه از حیات این انقلاب، نام دهه پیشرفت همراه با عدالت گستری را به خود گرفته است، فرصت مناسبی جهت تحقیق و پژوهش و در نتیجه، استخراج کاستی‌ها و نواقص موجود در روند امور و تلاش جهت رفع آنها و در نهایت، کارآمدتر نمودن حکومت اسلامی و متناسب سازی آن با خواست‌ها و نیازهای جامعه در برخورد افراد آن با یکدیگر و همچنین در تعامل با دیگر جوامع پدید آمده است.

بیان نیازها و نواقص هر امری، از جانب متخصصین بی‌غرض آن امر، انتقاد سازنده‌ای است که مفید حکومت‌هاست و بر متصدیان آن امور لازم است تا با تلاش و همت دوچندان، به رفع اشکالات و ایرادات واردشده بپردازند.

بی‌شک اگر متخصصی در هر دو فن مورد بررسی – یعنی آشنایی با مبانی و اصول اسلامی و استخراج آنها در کنار شیوه حکومت‌داری و نیازها و لوازم آن – خبره باشد، نظرش صائب‌تر و به حقیقت، نزدیک‌تر است. برای نمونه متخصصی که در فن استخراج مبانی و اصول اسلامی، کاملاً زبردست است اما نسبت به نیازهای حکومت و نحوه الصاق آن مبانی به نیازها آگاهی کافی نداشته باشد، ممکن است به خطا رود و حتی بسیاری از رفتارهای حکومتی را خلاف شرع تشخیص دهد. اما متخصصی که دانا به نیازها و لوازم حکومت و شیوه‌های اداره آن است و ضمناً بر مبانی و اصول تغییرناپذیر اسلامی نیز تسلط کافی دارد، این توانایی را دارا می‌باشد – و انتظار از وی نیز چنین است – که بین این دو مطلب آشتی برقرار نماید و رفتارهای حکومتی اسلامی را به متصدیان آن گوشزد کند و یا حداقل از اساتید هر دو فن، به طور جداگانه بخواهد که بایسته‌های فن خویش را ابراز نمایند تا وی با تسلطی که بر هر دو فن دارد، آنها را به یکدیگر گره زند.

این نقش در حکومت اسلامی ایران به رهبر جامعه سپرده شده است که از طرفی نقش حاکمیتی دارد و از طرف دیگر، نقش فقاهتی.

از مهم‌ترین نیازهای هر حکومت، آشنایی بخش‌های مختلف فکری و اجرایی به وظایف‌شان – در قبال اعضای خود و همچنین نسبت به نهادهای دیگر – و ضمناً، آگاهی از خواسته‌های مدیران حکومت از آنان است.

نوشتار حاضر سعی دارد تا با نگاهی که به فرمایشات رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در طی سال‌های ۱۳۶۸ تا ۱۳۸۸ از زعامت ایشان بر جامعه اسلامی انداخته است، اولاً وظایف حوزه‌های علمیه را نسبت به نظام جمهوری اسلامی و ثانیاً وظایف نظام جمهوری اسلامی را نسبت به حوزه‌های مقدسه علمیه از منظر مقام عظمای ولایت تبیین نماید و ثالثاً به این دو بخش اصلی حکومت اسلامی ایران، در جهت شناخت وظایف‌شان نسبت به یکدیگر از همان دیدگاه یاری رساند.

و البته این پژوهش تلاش می‌کند تا با غبارزدایی از کلام ناب خورشید انقلاب، بار دیگر آن سخنان را که می‌بایست همیشه آویزه گوش مخاطبینش باشد، بر تارک ذهن آنان بنشاند تا سرلوحه فعالیت‌ها قرار گیرد.

حق آن است که تذکر داده شود این پژوهش نیز بسان دیگر فعالیت‌های انسانی از گزند ایرادات و اشکالات مصون نیست. امید است خوانندگان گرامی این مجموعه، ضمن پذیرش پوزش نگارنده، نواقص احتمالی را به اطلاع مدیران و مسئولان مؤسسه وزین ولاء منتظر؟عج؟ که گام کم نظیری در بازخوانی و ارایه مجدد جملات و سخنان دُرر بار امام راحل؟ره؟ و رهبری معزّز انقلاب اسلامی برداشته‌اند، برسانند تا إن‌شاءالله در مقاطع بعدی، اصلاحات لازم صورت پذیرد.

من الله التوفیق والحمد لله رب العالمین

تدوین‌گر: حمید مروجی طبسی

[box type=”info” align=”aligncenter” ] لینک خرید [/box]