هدف و آداب خواندن قرآن/ لزوم تدبر و تفکر در آیات

یکی از اموری که پیامبر بزرگ اسلام (ص) به آن سفارش اکید فرموده که ما از خدا مسئلت نماییم، توفیق تلاوت کتاب آسمانی است. در حقیقت اگر ما بخواهیم ماه مبارک رمضان را به چیزی تشبیه نماییم باید آن را به یک دانشگاه تشبیه کنیم که استاد آن پیامبران و امامان، نویسنده کتاب درسی خدا، کتاب درسی قرآن و شاگردان و دانشجویان بندگان خدا است. همچنین همانطور که استفاده از کتاب در دانشگاه به هیچ وجه تشریفاتی نیست قرآن و تلاوت آن نیز نباید تشریفاتی باشد، و باید دانست که قرآن کتاب درسی و برنامه اسلامی و انسانی است، نه اینکه تنها برای استخاره، جهیزیه، میمنت خانه، عبور مسافر از زیرآن، حفاظت و امور دیگر باشد.

قرآن کتابی جامع و برنامه ای کامل است که از سوی پروردگار دانا و حکیم و توسط مامور خود جبرئیل امین بر بزرگترین معلم بشر شخصیت ممتاز و والای انسانیت پیامبران الهی حضرت محمد(ص) فرود آمده است. قرآن کتابی است که ما را به غیبت آگاه کرده و به قصص انبیا و تاریخ پیشینیان آشنا ساخته است.

همچنین قرآن مجموعه ای است که در هر فنی و در هر موضوعی وارد شده و با طرز جالبی و بدیعی آنها را بیان داشته و هر دانشمند طبق تخصص خود از آن بهرمند گشته و حداکثر استفاده را می نماید و قرآن کتابی است انسان ساز، روح بخش و روشنگر و کتابی است که هرچه از آن طلب شود در آن یافت می شود.

خواندن قرآن و تدبر در آن، در تمام سال یکی از برنامه های بزرگ هر فرد مسلمان متعهد و مسئول می باشد و باید به طور دائم با قرآن محشور باشد ولی ماه مبارک ویژگی مخصوصی دارد و لذا پیامبر اکرم (ص) فرموده است: از خداوند توفیق تلاوت کتاب خدا را در این ماه بخواهید.

همچنین از امام باقر(ع) روایت شده برای هر چیزی بهاریست و بهار قرآن ماه رمضان است و از امام رضا(ع) نقل شده، هر که در ماه رمضان، یک آیه از کتاب خدا بخواند، چنان است که یک ختم قرآن در غیر ماه رمضان نموده است.

آداب تلاوت قرآن

مهمترین عملی که قرآن خوان باید آن را مراعات نماید، موضوع تدبر و تفکر و غور در آیات قرآن است. گرچه خواندن بدون آن، نیز دارای پاداش بلکه تنها نظر کردن به قرآن سودمند است. باید در نظر داشت که تنها هدف از خواندن قرآن و نظر انداختن به آن برای پاداش داشتن و عبادت بودن آن نیست، بلکه هدفی بالاتر از هدف معمولی منظور است و آن آشنا شدن به معارف اسلام و اساس قانونگذار جهان است و غرض رسیدن به خدا و قرب به اوست.

مقصود از خواندن قرآن، پی بردن به خصوصیات جهان ابدی و ریزه کاری های جهان هستی و راهنماییهای دینی، اخلاقی، عبادی، اجتماعی، سیاسی و تاریخی، صنعتی و صدها امور دیگر که نیازمند به تفکر و تدبر دارند می باشد.

البته نکته مهمتر این است که بعد از تفکر و تدبر به آیات به آن عمل نماییم، زیرا معرفت و آشنایی به احکام و دستورات الهی، مقدمه عمل به آنهاست و با عمل، اجتماعات ترقی کرده و زنده خواهد شد و عمل است که آدمی را محبوب ساخته و با ترک آن مطرود می سازد.

از جمله آداب خواندن قرآن این است که آشکارا، شمرده، با صوت خوش، با حضور قلب، رو به قبله و با طهارت باشد. همچنین باید بکوشیم قبل از قرائت مسواک بزنیم و در حال خواندن با انگشت آیه ها را بشماریم، زیاد بخوانیم و تا می توانیم درباره عظمت صاحب قرآن فکر کرده و او را چنان بینیم که گویا در مقابل او قرارگرفته و با او سخن می گوییم و به آیات بهشت که می رسد از خدا آنها را مسئلت نماییم و زمانی که به آیات جهنم و عذاب می رسد،به خدا پناه بریم و در دل خوفی پیدا کنیم و امید از آنها بگذرد.

(منبع مهرنیوز)